21 Xuñ Naufraxio Atlántico

Tormenta imprevista.
“As olas empezaron a meterse no barco, tanto que temiamos que o partise pola metade”, declarou a diario DE AVISOS Jorge, o armador do Almogrote, o velero que naufragou a mañá do pasado domingo e cuxos tripulantes tiveron que ser rescatados por un helicóptero da Mariña portuguesa nunha operación coordinada por Salvamento Marítimo de España, con axuda de Portugal e Marruecos. Afortunadamente, tanto Jorge como os seus dous amigos, Fernando e Marcelo (Capitán), salvaron a vida, aínda que este último sufriu unha forte contusión tras golpearse contra o barco mentres esperaban o rescate.

Os tres amigos partiran desde o porto deportivo A Galera, en Candelaria (Tenerife), nunha viaxe de pracer, pero “a tormenta colleunos de sorpresa logo de facer unha parada en Porto Santo (Madeira), antes de ir en dirección á Península”. Jorge, natural de Valladolid, viviu en Tenerife oito anos. As olas de oito metros de altura e o forte vento fixeron que a embarcación fose ingobernable. “Non podiamos facer nada. O temporal cambiounos a norte (o vento comezou a soprar desde o norte) e empezounos a desprazar cara a Casablanca (Marruecos)”, explicou o patrón do Almogrote, un velero dun mástil, de 10 metros de eslora e 3,5 de manga. Coas veas prácticamente inservibles e intentando manter o timón controlado, “deixámosnos/deixámonos desprazar polo temporal; seguir a dirección das olas, pero a situación íase complicando por momentos e a auga empezou a entrar no velero”, prosegue Jorge. ? Tememos polas nosas vidas. O oleaje era tan forte que estaba a piques de partir o barco pola metade. Tiñamos todos os equipos de seguridade e a balsa salvavidas, pero non puidemos utilizala porque estabamos demasiado afastados de terra. De feito, o máis próximo era o Cabo de San Vicente, a 120 millas, (máis de 200 quilómetros), e a tormenta empuxábanos cara ao sur?. Non podiamos facer nada, afirma Jorge. “Contactamos con Salvamento Marítimo de España a través do teléfono satelital e a radio-baliza cara ás oito da mañá, e eles comunicaron a nosa situación a un carguero que se atopaba a 40 millas de nós para ver si podían rescatarnos, pero ao final o mercante había ter un corrimiento de carga e non estaban en situación de axudar a ninguén”, conta Jorge. ?Ademais, Marcelo, Capitán de Yate e oficial de máquinas afincado en Tenerife, golpeouse contra un moble e sufriu unha contusión bastante forte; case non podía moverse. Sobre as 12 do mediodía, un avión de recoñecemento de Salvamento Marítimo xa nos localizou e falabamos con eles a través da canle 16, informándonos en todo momento do rescate?.
Finalmente, a Mariña lusa enviou un helicóptero e, tras izar aos tres amigos, trasladounos ao aeroporto de Faro, onde os esperaban varias ambulancias. “A verdade é que as autoridades portuguesas portáronse moi ben connosco”, expresa con gratitud Jorge. “Leváronnos ao hospital, onde atenderon a Marcelo da contusión e tamén a Fernando e a min, porque tiñamos síntomas de hipotermia”, agrega. “O meu velero quedou á deriva”. Agora, os tres amigos, tras alugar un coche e chegar a Sevilla, xa se atopan en casa sans e salvos, logo de sobrevivir a unha viaxe que comezou sendo de pracer e converteuse nun auténtico pesadelo. O pesadelo soltou os seus amarras nun porto de Tenerife.

MARTA PLASENCIA-SANTA CRUZ DE TENERIFE

Diario de avisos

RELATO DUN NÁUFRAGO (por Marcelo González)
02 de novembro de 2010

“Ola amigos;

Utilizo o título do libro de García Márquez “Relato dun Náufrago”, para contarlles o meu relato, da conmocionante experiencia pola que acabo de pasar. Si fai uns anos colaboraba no rescate do trimarán “Groupama” de Franck Cammas ou tamén dos mozos regatistas de minitransat que tiveron problemas en proximidades da Palma, hoxe tocoume á miña ser o rescatado. Este é un pequeno relato do sucedido:

Logo dunha recalada en Porto Santo (Illa próxima a Madeira) dirixiámonos/dirixiámosnos nun velero Bavaria 32 (11 metros de eslora) con outros dous amigos cara ao Estreito de Gibraltar. A primeira parte da navegación desde Canarias habia sido moi boa e a idea de recalar en Porto Santo era de repoñer un pouco de enerxías e verificar a meteorología para os cinco días seguintes que nos restaban para chegar á zona do estreito. Sentíame feliz nese momento, estaba realizando unha linda viaxe, mentres un dos meus fillos disputaba o Campionato de Canarias de laser e o outro navegando en optimist, en fin… “unha familia denavegantes”, pensei con orgullo. Para o primeiro día, o pronóstico daba ventos do WSW intensidade 15-18 nós e ALTURA DE OLA-4-5 MTS. Unha situación meteorolóxica ideal, é dicir, vento favorable e altura de ola “soportable” para os que navegamos por esta zona. Os días subseguintes mantíñase do WSW e finalmente o vento rotaba un pouco ao Norte, 20 nós. Seguía bo.

O vento levaríanos sen problemas en rumbo directo cara ao estreito…a viaxe perfecta, pensamos todos… Pero algo ía fallar na previsión e no medio do fallo, iamos estar nós nun pequeno barco de 30 pés. Ás 36 horas de partir, o vento que tiña que ser de 18 nós era de 40 nós e as olas que tiñan que ser de 4 metros, eran de 10. Fácil dicilo pero difícil vivilo. Polo atardecer do día previo ao rescate, xa iamos “aguantando” con dúas mans de rizos e un pequeno pano en proa. As olas, eran verdadeiras montañas que nas miñas 35 anos de experiancia na vela, non habia visto xamais. Nin sequera no Atlántico Sur, nin no Golfo de Vizcaya nin en ningunha das miles de millas que teño nas miñas costas. decidiramos baixar toda a vela maior e manter só cun pequeno pano en proa, pero para non correr riscos esperariamos que amencese. e así o fixemos. A velocidade do barco baixara, e todo era mais controlable… Pero momentos despois unha verdadeira “ola asasina” deunos de cheo. 5 segundos antes da ola, o barco parar en seco, coma se chocaramos contra unha parede e inmediatamente despois, “a ola asasina” deunos de cheo. Eu ía ao timón, pois xa o piloto automático non podía responder aos embates das olas e sentín coma se Mike Tyson déseme un golpe nas costas.

O barco escoró ata poñer o seu mástil na mar, inhundando o interior. Fernando, o amigo que ía na litera do salón “aguantando”, salio fose coma se vise ao mismísimo demo cando a ola inundou a cabina. Nun segundo todo era un desastre, sen enerxía, o barco con auga no seu interior en fin, non se canto máis. Pensei que o fin chegara. Unha vez “controlados emocionalmente”, chamamos por satélite ao Salvamento Marítimo, informando da nosa situación, para que estivesen alertas. A información que nos daban, non era alentadora, o vento comezaría a arreciar nas próximas horas, e a medida que nos achegásemos á costa (estabamos a 300 millas da boca do Estreito de Gibraltar) as olas non só serían enormes senón que empezarían a romper, dado que a plataforma continental faría de catapulta destas olas. Jorge, o armador do barco tomo a decisión que nunca máis na miña vida pensei que me ía a pasar: ABANDONAR UN BARCO EN ALTAMAR. Activouse a radiobaliza e non pasou mais dun minuto en que recibimos a chamada ao telefono satelital consultándonos si desexabamos unha evacuación ou un rescate. “EVACUACIÓN” indicoulle a viva voz o armador. Entón o operador informounos que sairía un avión que recoñecería a nosa posición e trataría de situar os buques mercantes na zona. Unha vez chegado o avión á nosa zona, informábannos que debiamos aproveitar unha pequena fiestra de relativa calma, para o momento de rescate, pois mais tarde, a fronte de tormenta renovaríase aínda con mais forza e comezaría a arreciar.

Era agora ou nunca. Un dos barcos que en principio respondeu ao pedido de rescate, un carguero de 170 metros de eslora, informaba un intre despois que había ter un corrimiento na súa carga debido á altura das olas, que lle era imposible asistirnos. Só quedaba unha soa opción para salvar as nosas vidas: un helicóptero da armada portuguesa con base no aeroporto de Faro (Portugal). Isto quedaba a dúas horas da nosa posición e -segun informábannos do avión que facía de enlace- só tería 10 minutos para o noso rescate, pois a posición era ao límite da súa autonomía de combustible. Nese momento, eu pensaba si era unha película que estaba vendo. Que non era eu o que estaba aí, que me espertaría deste pesadelo.

Logo dun tempo de incerteza, a comandante do avión SASEMAR 130, indicábanos que en 25 minutos, o helicóptero (o máis grande helicóptero da armada Portuguesa) estaría sobre nós e que para ese momento debiamos abandonar o barco e ESTAR A bordo DA BALSA SALVAVIDAS e levar a radiobaliza por si cortábase a boza e quedabamos a mercé do mar na noite. Dicir isto é facil, pero vivilo… O primeiro en saltar á balsa foi Fernando, logo eu e logo Jorge. Eu levaba a radiobaliza, atada á miña arnés co cabo que traen e nunha manobra que aínda non entendo como pasou, este cabo quedou enredado no guardamancebo do barco, facendo tanta presión que me caería ao mar. “JORGE, CURTA-CURTA O CABO POR FAVOR!!!!” repetinlle a gritos. Jorge coa navaja que tiña preparada, logrou cortalo e eu puiden manterme na balsa. De caer ao mar, non se que sería do meu. Ver o velero desde a balsa é unha imaxe que xamais esquecerei. Para ese momento, o helicóptero estaba sobre nós. O ruído era infernal e o mar parecía que fervía co vento provocado polas aspas. O primeiro en subir sería eu pois tiña un tremendo golpe nas costas, daquela Fernando e Jorge ao final. Cando vin baixar ao rescatador do helicóptero, é outra imaxe que xamais esquecerei, caeu ao mar e nado ata a balsa.

Era impresionante ver como o helicóptero mantíñase na súa posición co vento que había. O rescatista subiu á balsa, e indicounos que debiamos facer. Púxenme o arnés do cable que nos subiría a bordo do helicóptero, pechei os meus ollos, encomendeime a Deus e sentín como en primeiro momento mergullámosnos/mergullámonos no mar cando pasou xusto unha ola. Non volvín abrir os ollos ata que non estiven dentro do helicóptero. E así fixeron cos demais. Unha vez a salvo, foron dúas horas de voo ata a cidade de Faro, ao sur de Portugal onde nos esperaban dous ambulancias que nos levarían ata o hospital de Faro, pois estabamos todos con hipotermia e con golpes no corpo e conmocionados pola situación vivida. No hospital había parte das 500 persoas que habían ter que rescatar das súas casas das costas de Portugal, segundo daba a información os medios.

Estarei agradecido para toda a miña vida, de: Os Pilotos e Rescatistas do helicóptero da armada Portuguesa (non llos seus nomes), aos médicos e asistencia social do Hosiptal de Faro e a Salvamento Marítimo de España pola coordinación do SAR e en especial á comandante do avión SASEMAR 130, que nos contivo nos momentos de extrema tensión.

Un abrazo; Marcelo R. Gonzalez